[20 000] Szosa Endurance, elektroniczne przerzutki

[Kubackjeee]

Godzinę temu, gosc napisał(a):

Po prostu nie cierpię programów, które oferują tylko taką opcję do pełnego działania, nie interesują mnie opcje sieciowe/chmurowe.  Poza tym Strava, ze względu na zachwalane opcje, miała być na "5 minut", żeby sprawdzić 2-3 przejazdy. A komoot, też wymaga konta, więc podziękuję. Tyle.

 

To jeździj z mapa papierowa. To rozwiąże twoje "problemy". 

[ernorator]

Ja lubię czasem tak pojechać, że odpalam wrotki z domu i jadę 50-60km w jednym kierunku nie wiedząc gdzie jadę. Potem odpalam telefon i wracam, po to mam gravela. Fajne miejsca się znajduje, nie fajne też się znajduje, średnia nie istnieje ;p, trwa to dłużej niż powinno więc trzeba doliczyć jakieś dodatkowe złagodniacze dla żony.   

[sl66]

23 minuty temu, ernorator napisał(a):

Ja lubię czasem tak pojechać, że odpalam wrotki z domu i jadę 50-60km w jednym kierunku nie wiedząc gdzie jadę. Potem odpalam telefon i wracam, po to mam gravela. Fajne miejsca się znajduje, nie fajne też się znajduje, średnia nie istnieje ;p, trwa to dłużej niż powinno więc trzeba doliczyć jakieś dodatkowe złagodniacze dla żony.   

Fajny pomysł :) też spróbuję takiej formuły. Tylko muszę pomyśleć nad złagodniaczami dla żony, bo moja pula się już wyczerpuje ?

[ernorator]

Jakiś czas jeszcze mam łatwo, z okazji, że startuje często 6 rano to po powrocie resztę dnia zajmuje się dziećmi a żona ma wole. No ale czasem nie wystarcza więc kolacja też wchodzi w grę.

Natomiast realizuje diaboliczny plan i zrobiłem żonie gravela, na którym co jakiś czas jeździ. Może się wciągnie to problem samoczynnie zniknie ?

[jajacek]

Jako rozwodnik z wieloletnim stażem w małżeństwie powiem wam że to są strategie na krótką metę. Lepiej jasno zakomunikować że kolarstwo pełni istotną rolę w naszym życiu i będziemy jeździć bez względu na to czy to się żonie podoba czy nie. Kompromisem może być tylko o której i jak długo. Żona albo to zaakceptuje albo nie. Większość nie i będzie to w kółko przedmiotem kłótni. Wtedy albo zmieniamy żonę co polecam albo musimy zrezygnować z naszej pasji czego nie polecam. Raz na 100 trafimy na żonę która nas będzie w kolarstwie wspierać i nawet jeździć z nami na wyścigi jeśli się ścigamy jako support. Znam dwie takie. Ale to dwie na kilkaset rowerowych znajomych. Dzieci po rozwodzie dadzą sobie radę. Wśród moich kumpli rowerowych w wieku 40-60 lat większość albo jest rozwiedziona albo formalnie jeszcze nie ale żyją oddzielnie. Życie mamy jedno. Wolnych kobiet jest na pęczki.

[ernorator]

Oh źle mnie zrozumiałeś, żona mnie wspiera w tym co robię szczególnie jeśli jest to uprawianie sportu. Sama po szkole sportowej a ja byłem kluską przed kompem przez większość naszej znajomości. Natomiast kiedy 5-6 razy w tygodniu idę na rower ma 2-3h to już nie wypada przeginać pały i czasem zostaję w domu albo zabieram dzieci, żeby ona też mogła robić co chce. Jak jadę na tydzień z kolegami na rowery gdzieś dalej to też potem staram się ją gdzieś wypchnąć, zabrać w fajne miejsce itp. Moje złagodzenie żony wynika z mojego poczucia winy.

[jajacek]

Ok, jak żona usportowiona to fajnie. Moja grała w piłkę ręczną w ogólniaku, chodziła ze mną na siłownię na początku małżeństwa, uczyła się grać w tenisa ale do roweru za cholerę nie miała serca. No i po urodzeniu dziecka mój sport jej mocno przeszkadzał, chciała żebym z wózeczkiem spacerował czego nie znosiłem :) Migałem się jak mogłem :) Ale nie to było powodem rozwodu, który nastąpił dużo później, natomiast pretensji owszem. Baba bierze sobie faceta z pasjami, a potem próbuje go zmieniać. Taka ich natura :) 

[ram]

4 godziny temu, jajacek napisał(a):

Jako rozwodnik z wieloletnim stażem w małżeństwie powiem wam że to są strategie na krótką metę. Lepiej jasno zakomunikować że kolarstwo pełni istotną rolę w naszym życiu i będziemy jeździć bez względu na to czy to się żonie podoba czy nie. Kompromisem może być tylko o której i jak długo. Żona albo to zaakceptuje albo nie. Większość nie i będzie to w kółko przedmiotem kłótni. Wtedy albo zmieniamy żonę co polecam albo musimy zrezygnować z naszej pasji czego nie polecam. Raz na 100 trafimy na żonę która nas będzie w kolarstwie wspierać i nawet jeździć z nami na wyścigi jeśli się ścigamy jako support. Znam dwie takie. Ale to dwie na kilkaset rowerowych znajomych. Dzieci po rozwodzie dadzą sobie radę. Wśród moich kumpli rowerowych w wieku 40-60 lat większość albo jest rozwiedziona albo formalnie jeszcze nie ale żyją oddzielnie. Życie mamy jedno. Wolnych kobiet jest na pęczki.

Oooo....  jaki ciekawy wątek ? U mnie wygląda to jeszcze ciekawiej. Przypadek ekstremalny. Bardzo kosztowny . Nie polecam.  Aby móc 2 tyg. obcować cieleśnie tylko sam z dwoma kółkami jest to okupione kosztem wysłania jej i przyjaciółki ( która na szczęście sama pokrywa koszt)  za koło podbiegunowe (Norwegia) ?

Pozdrawiam wszystkich z bikeeksploracji, z Roztok Górnych. 

[damianKr]

Gdy pojawia się dziecko to wszystko się zmienia. Nie można oczekiwać że kobieta będzie się cały dzień zajmować dzieckiem bo facet musi realizować swoją pasje. Trzeba się jakoś dogadać i nie zaniedbywać przez to rodziny.

@ernorator to co opisałeś to według mnie najlepsze rozwiązanie, gdzie wszyscy są zadowoleni. Przynajmniej u mnie się sprawdza.

[ram]

Godzinę temu, damianKr napisał(a):

Gdy pojawia się dziecko to wszystko się zmienia. Nie można oczekiwać że kobieta będzie się cały dzień zajmować dzieckiem

Dlatego po spełnieniu obowiązków wobec niemowlaków wsiadałem na rower o godz. 23:30 i gnałem na łeb na szyję wałami do Tyńca i z powrotem na godz: 1:00 -1:30 żeby nie zwariować. Niestety, nie przekazałem w genach potomnym tak wielkiej miłości do roweru jaką ja sam mam. Ergo: miłość do kółek nie jest wrodzona lecz nabyta.

[jajacek]

Są babcie, teściowe. Coś tam mogą pomóc. Moja teściowa z nami chyba z pół roku mieszkała jak się dziecko urodziło. Moja mama która mieszkała 1 km od nas też dużo pomagała.  Dziecko nie wymaga opieki ojca od rana do nocy. Nie dajmy się zwariować. Na początku cycuś, kupka, wózeczek i spanie. Dopiero jak zacznie chodzić jest więcej roboty. Jak byłem dzieckiem to moi starzy oddali mnie na wychowanie babci przez pierwsze 3-4 lata, która miała dużo lepsze warunki mieszkaniowe i przyjeżdżali na weekend. Jakoś nie mam traumy z tego powodu a u babci mieszkało się super. Mój młody większość lata jak był mały spędzał u dziadków na działce. Żona też z nim potrafiła do nich na kilka miesięcy wyjeżdżać. Z tym że miała możliwość nie pracować dopóki nie poszedł do szkoły.