Jakiś czas temu na forum Rowerowych Porad padło pytanie o to, jak się przygotować do przejechania dłuższego dystansu rowerem w jeden dzień. Swego czasu napisałem o tym na blogu, co spotkało się z dużym zainteresowaniem i liczbą komentarzy. Także na forum dyskusja się rozkręciła. Wzięła w niej udział m.in. Basia, autorka rowerowego bloga UniRider. Jej komentarz tak mi się spodobał, że za zgodą autorki, postanowiłem go Wam pokazać. Basia w ciekawy sposób opisała swoje przemyślenia, po wyjeździe nad morze z dwoma bardziej zaawansowanymi rowerzystami, a także jak udało jej się samej przejechać ponad 200 kilometrów jednego dnia. Zapraszam do lektury i na kilka słów mojego komentarza na końcu wpisu.
Basia: Moim zdaniem jeśli przejechałeś 100 km, to i 180 km też powinieneś dać radę, ale sporo zależy od psychiki. Ja może opowiem jak to było w moim przypadku. Bakcyla na rower złapałam niedawno, bo w 2014 roku, zaczęłam jeździć od czerwca i to tak tylko w niektóre weekendy, krótkie trasy po 50-60 km, raz 100 km. Dwa miesiące później – w sierpniu – miałam zacząć urlop, jednak brakowało mi pomysłów na jego spędzenie. Na jednym z portali turystycznych zamieściłam ogłoszenie, o mojej chęci dołączenia do jakiejkolwiek wyprawy rowerowej. Odezwało się dwóch facetów, z którymi spontanicznie pojechałam rowerem na Hel (oni ruszyli ze Szczecina, ja dopiero dołączyłam w Kołobrzegu). Była to moja pierwsza kilkudniowa wyprawa rowerowa. Najdłuższy odcinek jaki przyszło mi pokonać w jeden dzień to 118 km. Po drodze spotkałam się z opiniami w stylu „nie dasz rady tym rowerem, z pełnym ekwipunkiem, chłopacy cię zajadą, to profesjonaliści, mają dobry sprzęt, ty chyba jedziesz z nimi za karę ;) „… etc. Słysząc takie słowa moja motywacja zamiast spadać, wręcz rosła. Bardzo zawzięłam się w sobie i dałam radę! Co więcej, po tej wyprawie nabrałam chęci na przejechanie 200 km jednego dnia.
W niedługim czasie po wyprawie, pewnego pięknego dnia wstałam wcześnie rano, gdzieś ok. 6-7 godz., spakowałam w sakwy kilka niezbędnych rzeczy i ruszyłam po rekord. Wieczorem dotarłam do domu, a licznik wskazał wymarzone cyferki: 201,49 km :)
Miałam trochę obaw przed wyjazdem, ponieważ w drodze na Hel, drugiego dnia gdy mieliśmy do pokonania 118 km, na ostatnich kilometrach zupełnie straciłam siły, odcięło mi energię do tego stopnia, że ciężko mi było nawet zmienić palcem przerzutkę na manetce. Podczas bicia rekordu na 200 km nic takiego nie miało miejsca, podejrzewam, że sekret tkwił nie tylko w ogromnej motywacji, ale także w tym, że jadąc nie myślałam jak sprinter lecz jak maratończyk. Jechałam raczej spokojnym tempem, takim na jakie pozwalał mi organizm, czasem było to 30 km/h a czasem 15 km/h. Generalnie rozkładałam siły równomiernie na całą trasę (w drodze na Hel mieliśmy bardzo nierówne, rwane tempo, maksymalne wyciskanie energii przy podjazdach, co chyba mnie wówczas najbardziej osłabiło).
Do trasy 200 km nie przygotowywałam się w żaden szczególny sposób, nie trenowałam systematycznie ani długo (jak wspomniałam zaczęłam sporadycznie i rekreacyjnie kręcić km w czerwcu i tylko w niektóre weekendy, a we wrześniu ustanowiłam swój rekord), nie zabrałam ze sobą żadnych żeli/batonów energetycznych, żadnych odżywek, izotoników i innych cudów itp. Spakowałam jedynie kilka kanapek, 2 litry wody mineralnej, coś słodkiego – batony jak Lion, Snickers, czekolada i jeszcze kilka jakichś marketowych batonów za grosze. Po drodze zrobiłam parę kilkunastominutowych postojów i jeden dłuższy ok. godzinny.
W moim przypadku potężną rolę odegrała motywacja i psychiczne nastawienie. Podczas wypadu na Hel poznałam facetów, którzy stawiali na piedestale tylko markowe rowery za grube pieniądze, stosowali wyszukane specyfiki, odżywki itp, ogólnie wszystko musiało być najlepsze albo chociaż bardzo dobre. Jeden z tych znajomych miał na swoim koncie przejechany życiowy dystans 200 km w ciągu dnia, drugi 140 km. Postanowiłam udowodnić, że choć jestem drobną kobietką, mam zwykły rower z najniższej półki cenowej, rower o wiele razy gorszy i cięższy od ich sprzętu, to dam radę przejechać tyle samo albo i więcej km. No i udało się! :D Byłam tak strasznie zawzięta w sobie, że po prostu chyba nie mogło się nie udać. Całą drogę wyobrażałam sobie miny chłopaków, kiedy dowiedzą się, że takiej wątłej kobietce na byle jakim rowerze uda się pokonać taki dystans. To mnie bardzo nakręcało.
I jednego jestem pewna: rower sam nie pojedzie i to nie od nóg ani nie od sprzętu, a głównie od naszej głowy zależy ile damy radę przejechać. Sukces tkwi w psychice – może nie wyłącznie, ale na pewno w bardzo dużej mierze. Wiele zależy od naszego nastawienia.
W tym roku mam apetyt na pobicie swojego rekordu, marzy mi się przekroczenie magicznego progu 300 km w dzień, albo chociaż 250-260 km, ale jak na razie albo brak czasu albo odpowiedniej pogody albo coś jeszcze innego staje na przeszkodzie. Niemniej postanowiłam dalej udowadniać, że kobieta – słaba płeć i na byle jakim rowerze też może wiele ;) . W tym sezonie, od marca jeżdżę sobie rekreacyjnie, głównie w weekendy trasy po 50-80 km, kiedy mam więcej czasu po 130 km. Do dziś mam przejechane nieco ponad 2600 km, może nie aż tak dużo, ale już ubiegłoroczny rekord 1500 km przekroczyłam. Doszło do tego, że moja znajomość z chłopakami właściwie się urwała, bo męska duma nie mogła ścierpieć faktu, że dziewczyna i to na nieliczącym się sprzęcie jest lepsza, ma przejechane więcej km. No cóż….
Do przekraczania pewnych granic zainspirował mnie młodszy brat, który od kilku lat jeździ na trekkingu wartym zaledwie 700 zł. Przejechał bezawaryjnie wiele tysięcy km, na swoim koncie ma wyprawy po Polsce i zagraniczne (jak np. Polska – Włochy w wieku niespełna 20-tu lat). Zwykłym rowerem firmy 'krzak’, dokonuje rzeczy, które wydawałyby się nie do osiągnięcia na takim sprzęcie. Nigdy nie sugerował się tysiącami rad ze „złotych”, internetowych poradników, dotyczących m.in. tego „co pić, co jeść w trasie, jaki rower jest najlepszy, po ilu kilometrach wymienić łańcuch, jaki sprzęt wybrać… itd. itp.” W swoim rowerze wymienił tylko opony, ponieważ zjechane były na maksa, linki i klocki hamulcowe, przednią przerzutkę. Nie wymieniał np. łańcucha ani wolnobiegu czy korby, wszystko działa bez zarzutu i nie pytajcie jak to możliwe, ale tak jest. Na jego przykładzie przekonałam się, że czasem wystarczą tylko chęci, niepotrzebny super sprzęt i wcale nie trzeba stosować tysiąca złotych rowerowych rad odnośnie pokonywania dystansów czy konserwacji/użytkowania samego roweru. No chyba, że komuś chodzi o lans itp. to rozumiem sens kupowania drogiego sprzętu i nakręcania komuś biznesu. Oczywiście nie chcę teraz głosić skrajnych herezji i zachęcać do kupowania szajsu, bubli itp., czasem są rzeczy, w które warto i trzeba zainwestować, jednak pragnę pokazać, że nie zawsze to co drogie znaczy lepsze.
Wracając do długodystansowych tras, warto zwrócić uwagę na to co naprawdę istotne, np. pogoda, gdyż ciężko pedałować gdy z nieba leje się żar, pada ulewny deszcz lub wieje potężny wiatr. No i podstawa to sprawny rower. A najważniejsze moim zdaniem to siła woli, ale nie kozaczenie i przecenianie swoich możliwości.
Na koniec zacytuję fragment poradnika zatytułowanego „jak przejechać 300 km w jeden dzień”, na który trafiłam zupełnie przypadkowo na jednym z blogów rowerowych. Z większości napisanych tam rad raczej nie skorzystam (może z niektórych tak), ponieważ chcę przekraczać granice i łamać mity. Ale poniższy fragment akurat spodobał mi się i jest odpowiedzią na pytanie „skąd wiem,że jestem gotowy/gotowa na przejechanie długiego dystansu?” Cytuję:
„Cieszy Cię myśl o przejechaniu takiego dystansu? Uśmiechasz się pod nosem gdy znajomi mówią Ci, że jesteś porąbany albo nienormalny? Przejechanie 200 kilometrów nie stanowi dla Ciebie problemu? Zdajesz sobie sprawę, że nie ma takiego siodełka i spodenek, które uchronią Cię przed bólem pośladów po przejechaniu takiego dystansu? Jesteś przygotowany na „betonowe nogi”, zdrętwiały kark i nadgarstki? Jeżeli odpowiedziałeś na wszystkie pytania twierdząco, to znaczy, że jesteś gotowy!”
Tak więc sprawny rower, dobra pogoda, powód do motywacji, siła psychiki, no i w drogę!
Mały dopisek na marginesie. Jeżeli jeszcze nie obserwujesz mnie na Instagramie, serdecznie na niego zapraszam. Zdjęcia można też oglądać bez zakładania tam konta.
Kilka słów mojego komentarza: Czytając ten tekst nasunęło mi się kilka przemyśleń. Zwłaszcza na dalsze wyjazdy zabierajcie osoby, z którymi zdążyliście się już poznać. Oczywiście znam przypadki, gdzie na daleką wyprawę pojechali świeżo poznani ludzie i dopiero po drodze się docierali. Ale w takim przypadku trzeba mniej więcej określić na ile kilometrów dziennie się umawiamy, jakim tempem jedziemy itd. Bo może się okazać, że Ty chcesz przejechać maksymalnie 100 kilometrów dziennie i po drodze pozwiedzać, a współtowarzysze uznają, że 180 kilometrów jednego dnia to optymalny dystans i na zwiedzanie nie mają ochoty. Wyjazdy, zwłaszcza te dalsze i z większymi dystansami muszą być dopasowane do możliwości rowerzysty. Autorka ma rację, głowa i pozytywne nastawienie jest bardzo ważne, ale mierzmy też siły na zamiary, wszystko jedno czy samemu czy w grupie.
Basia pisze również, że podczas wyjazdu z chłopakami w pewnym momencie „odcięło jej prąd”. Dlatego nie mogę się zgodzić z tym, że neguje wszelkie porady co jeść i co pić na wyjeździe. To nie muszą być broń Boże żadne odżywki czy izotoniki. Ale mimo wszystko podczas jazdy trzeba stale dostarczać sobie płynów, popijając co kilka minut z bidonu czy butelki, a także jeść małymi porcjami i dość regularnie. Mi już nieraz nogi przestawały pracować, właśnie z tego względu, że zapominałem o jedzeniu. Podczas wysiłku przestaje się czuć głód i można się tak nieźle załatwić. Pół biedy jeżeli w pobliżu jest sklep, albo masz ze sobą batonik czy czekoladę. Gorzej jeżeli do najbliższej cywilizacji zostało trochę kilometrów. Dlatego nie skreślałbym całkowicie porad, które zamieściłem w tym wpisie :)
Ale sama idea, jaką przekazała autorka jest słuszna. Trzeba czerpać przyjemność z jazdy i nie słuchać tych, którzy mówią, że nie dasz rady. Bo nawet jeżeli nie dasz, to i tak próbowałeś, czegoś się nauczyłeś i jeżeli wyciągniesz wnioski, następnym razem będzie tylko lepiej.
Ja kiedyś z kumplem ot tak z marszu przejechałem góralem za 7 stówek na grubych oponach ponad 200km od 7 rano do 11 wieczorem. Żadnego zaplecza, przygotowania, komórek, liczników itp. bajerów. Lesko-Komańcza-Czystogarb-Łuków-Cisna-Wetlina-Ustrzyki Górne-Lutowiska-Ustrzyki Dolne-Uherce-Lesko. Też mi wyczyn na wypasionej furce… ?
Pozdrawiam
Może wydać się to dziwne na tle niektórych komentarzy ale w tym sezonie nie mierze odległości, a licznik służy „nieboleniu” kolana. Jak się zapomnę jadę dłużej powyżej 30 km/h to mnie kolano boli potem kilka dni. Cel – przyjemność, obcowanie z przyrodą, zobaczenie ciekawych rzeczy. PS jeżdżę w kasku, nie na makrokeszu i nie w dresach. :-) Pozdrawiam
Czyli gdybyś jechał 28 km/h na podjeździe o nachyleniu 8% to by Cię kolano nie bolało, ale przy 35 z górki i z wiatrem już tak?:D a tak serio, może zbyt niska kadencja?
kolano czy ścięgna przy nim?
mi po przeciążeniu pomaga opaska:)
jeśli siedzisz za nisko to kolana też cierpią bardziej
Możliwe, przejechałem 7000 km na makrokeszu bez regulacji, smarowania i większego dbania o rower. Fakt, zęby na korbie i wolnobiegu wyglądają jak szpilki, ale da się jechać ;)
7kkm mozolnego kręcenia na łańcuchu 7rz wcale nie jest jakimś nie możliwym osiągnięciem, ale w tekście jest mowa z goła o przynajmniej cztery razy takim przebiegu.
Przyznaję się bez bicia. Nie wyszło mi, powiem więcej – Basia z bloga by mnie objechała jak przedszkolaka. Gdy wyjechałem o 8 po jednym „Tigerze” bez śniadania, jużczułem się dosyć słabo, a droga była pofałdowana. Na wysokości 488 koło Chochołowego dworu przy dk94 za Olkuszem moja średnia wyniosła równe 32 ale czułem się osłabiony, i zaczynał się największy upał, Gd wyjeżdżałem termometr pokazywał 24 stopni. Na zjeździe do doliny Wisły odrobiłem średnią do 34(zjazd był krótki) potem, przejazd przez Kraków główną trasą, koło Nowek Huty, i już była patelnia… Jakoś dojechałem przez Niepołomice do Bochni, i tam zaczęło się piekło, cały czas otwarta przestrzeń, patelnia niesamowita, termometr pokazywał(w czasie jazdy gdy owiewało go powietrze) 39-43 stopnie, gdy się zatrzymwałem w pełnym słońcu było nawet 45, do tego otwarta przestrzeń i wiało w twarz, huczało w uszach, Ledwo dojechałem do Tarnowa gdzie szukałem cienia, pod dużym drzewem dosłownie w bardzo zacienionym miejscu było 35 stopni. Między blokami nawet 48. Co piłem to i tak byłem odwoniony, szukałem długo wyjazdu na Kielce(telefon mi padł, więc nie miałem mapy) gdy już go znalazłem czułem się tak słabo że dałem sobie spokój, i tym razem z dwie godziny szukałem dworca ;/ Gdy jechałem z Mysłowic do Dąbrowy, już po ciemku, musiałem się zatrzymać z 10 razy bo nie byłem w stanie jechać nawet w dół. Średnia w Tarnowie wyniosła 31.9. Więc śmiałem się a autorka mogłaby mnie objechać, ona w ten upał 500 by przejechała pewnie.
Przejechanie 120 km w terenie górzystym daje tyle co przejechanie 200 km po płaskim.
nie tak do końca. zależy od stopnia trudności górskiego terenu i warunków panujących w trakcie wycieczki :)
Często pokonuję trasę gdzie przewyższenia to około 800m , np cały czas jest 5km stromo pod górę , mieszkam w Beskidzie Niskim więc u mnie innych terenów raczej nie ma . Ale w sumie 200 km nawet na płaskim
budzi podziw. Taka dwu setka mi się marzy :)
Ha, jeszcze nikt mnie nie cytował, ależ to miłe :)
Oooo tak, to właśnie na tym blogu znalazłam tą piękną puentę :)
Fajnie, że ludzie jeżdżą i przełamują swoje dystanse.
My z żoną jeździmy sporadycznie, a od trzech lat w wakacje strzelamy dystans 200 – 230 km w jeden dzień. I to bez większej napinki – średnia 24 km/h. Dla jednych banalnie wolno, dla innych szybko. Dla nas optymalnie. Nawet zakwasów nie ma na drugi dzień. I też bez wynalazków – żeli itp. W tym roku zapomniałem nawet o spodenkach rowerowych. Wszystko i tak siedzi w głowie.
Dodam tylko, że nasza aktywność fizyczna to rower w miesiącu w sumie ze 100 km, czyli prawie żadna :)
Czesc. Przeczytalem dzis powyzszy tekst na blogu. Mam osobiscie kilka wypadow na dystansach powyzej 100km (blizej 200). Ja stosuje kilka zasad w jezdzie na dluzsze dystanse….gdy zaczynalem zabawe z takimi dystansami…jechalem w jedna strone np 60km…a wrocic musialem…wczesniej super…pozniej, trudno. Gdy teraz jedziemy grupa, tempo jest tego najslabszego…czasem mozna klac pod nosem ale nigdy nie pomyslimy o zostawieniu tej osoby…czasem chwilowa pomoc w postaci dloni na plecach daje tzw „drugie zycie”. jesli wyjazd z jakimis pkt do zwiedzania…trudno zaplanowac co do kilometra ile trasa bedzie liczyc…wiec nie strasze uczestnikow…lepiej podac nizszy kilometrarz :)…no i postoje…dobrze jesli ustali sie z grupa , postoje np co 35-50km…wiadomo…najpierw 50 a pozniej np co 30-35km…
Zgadzam sie rowniez, ze dlugie dystanse to bardziej problem psychiki niz kondycji…no i czasu jaki mozesz przeznaczyc na pokonanie jakiegos dystansu. Czasem bywa tak, ze dojedziemy do celu i jeszcze nam malo…jeszcze wypadaloby pokrecic sie po okolicy na rowerze, a na liczniku juz 180km przejechane jednego dnia…ale fajna okolica…fajna grupa…
pozdrawiam
Krzysiek
hej, bardzo ciekawy artykul. Sam jezdze na rowerze trekkingowym wart 800zl (uzywany) jest naprawde niezawdony. Wczoraj wrocilem z wyprawy po wyspie Uznam w 2,5 dnia zrobilem 370km. co do najwikeszego dystansu pokonanego w jeden dzien. Razem z przyjacielem, z ktorym troche Europy pozwiedzalismy najwiecej jednego dnia zrobilismy 300km Jadac na odcinku Warszawa-Janowiec-Kazimierz Dolny – Warszawa. Nie ukrywam czuc bylo w nogach ale naprawde warto bylo
Heyka, Podziwiam osoby, które wykręcają przeszło 100 km/dzień ( nie mam tutaj na myśli zawodowców robiących treningi i czasówki ). Jedno jest pewne : na taką wycieczkę trzeba pomysłu, nastawienia i POGODY. Bez jaj… 200 km samymi szutrówkami się nie zrobi ( bo i gdzie takie , ciężko będzie przy słabej pogodzie ( mocny wiatr w twarz + opady ).
Tydzień temu z synem wycieczka z sakwami .. ok. 100 km, 500 m przewyższenia. Szczerze … miałem pod koniec ochotę tylko na pifko. Rocznie robię ok. 5tkm czyli mam jako takie pojęcie ;)
Każdy zdrowy facet pod koniec ma ochotę na pifko!
Basia :”Jechałam raczej spokojnym tempem, takim na jakie pozwalał mi organizm, czasem było to 30 km/h a czasem 15 km/h.”
i Piotr(jeden z Komentatorów):”…są tacy którzy jeżdżą dla kilometrów, na czas oraz tacy, którym samo
wiełasipiedowanie sprawia ogromną przyjemność. Ja należę do trzeciej
grupy i nawet jeśli w jednym dniu zrobię stówkę lub więcej to nie ma to
dla mnie większego znaczenia – sama podróż i droga jest nagrodą samą w
sobie. „Nektarem bogów”.
Trafione w samo sedno! Pozdrawiam serdecznie!!!! :D
Ciekawy wpis, niepotrzebnie tylko czytałam komentarze bo tylko się zdenerwowałam ;) Wiem, że lepiej ignorować ale czasami aż mnie strzela. Na rajdach na które jeżdżę (długodystansowych ale nie aż tak – ok 100-120 km zazwyczaj) mam najczęściej średnią 13-15 km/h. Po piachach, przecinkach, zrębach i bagnach. No ale co to za wyczyn, przecież średnia emerycka… A wracając do głównego tematu, polecam jeszcze wcześniej zbadać jakie jedzenie najlepiej na nas „działa” w czasie wysiłku. Jedni lubią żele, inni lubią sezamki :D Ja kiedyś jadłam snickersy ale zauważyłam, że strasznie mnie „zamulaja”, więc szukałam dalej, aktualnie najlepiej sprawdzają się Knoppersy i sezamki własnie :D A moja mama nie lubi zwykłej wody, musi mieć lekko gazowaną. Tak że dobrze przeprowadzić testy :)
Snickersy najlepsze :P do tego banan przed i można pedałować dalej. Chociaż ostatnio eksperymentuje z batonikami energetycznymi.
Mi się udało zrobić 255 jednego dnia a drugiego 230 :) dużo zależy od pokonywanej trasy i planu :) ale życzę powodzenia i trzymam kciuki :)
Kiedyś przeczytałem takie mądre zdanie ….Nie XTRy kręcą pedałami .
Zawsze śmieszyli mnie tacy ludzie jak Ci opisany dwaj faceci opisani w tym tekście . Jak jazda to tylko na najlepszym sprzęcie i z pełnym plecakiem batonów, żelów i izotoników . Podejrzewam że gdyby im zabrano te wszystkie cuda nie widy to wogóle przestali by jeździć .
Tak jak napisał Bobiko…najważniejsza jest głowa i sprawny rower . Wtedy można wszystko .
Z własnego doświadczenia wiem, że każdy jest w stanie dojechać z punktu A do B o odległości 100 / 200 / 300+ km w wyznaczonym czasie. Faktycznie, wystarczy sprawny rower, silna wola i łut szczęścia na wyznaczonym trasie. Osobiście przekonałem się jadac samotnie w jeden dzień do Gdańska z Gniezna swoim MTB29 czy tez samotnie zwiedzając Wybrzeże Bałtyku od Szczecina az po Hel. Wbrew pozorom nie byłem sam, bo spotkałem kilku fenomenalnych rowerzystek i rowerzystów, mniej lub bardziej zaprawionych w boju ale mimo wszystko kochających turystykę rowerową . I dlatego nie dziwię się Basi, która postanowiła lekką ręką przekroczyć barierę 200+.
A wszystkich szosówcow również pozdrawiam, niech sobie walą 500 solo i chwalą na stravie / endomondo. To jest wyczyn godny podziwu ale nie daje mandatu na poniżanie innych. Szanujmy sie nawzajem.
„Każdy jest w stanie”, przy założeniu, że jest zdrowy :) No i tak z marszu też nie przejedzie, bez przygotowania. Ale masz rację, dla chcącego jest to do zrobienia, choć dla wielu osób może to wymagać sporo wcześniejszej pracy.
Oczywiście, ze wymaga sporo pracy, zwłaszcza nad kondycją, bo osoba, zaczynająca jezdzić rowerem musi nauczyć słuchać własne ciało. No chyba, ze trenowała coś wcześniej, np. bieganie, wtedy o wytrzymałości organizmu czy odporności na stres nie musi martwić się.
Stres to można mieć w pracy, ewentualnie jak się budżet w domu nie zapina, na rower to się wychodzi odstresować ;)
To ciekawy jestem, jaki jest Twój styl jazdy skoro rower to dla Ciebie „odstresowanie”…
Wczoraj na przykład ten styl to było prawie urwanie „dudy” jak się nadziałem na kierownicę na konkretnym zjeździe na sekcji z kilkoma przełomami na trawersie z szykaną, dzisiaj ten styl to były dwie aktywne godziny na szosie, jutro to pewnie będą dwie spokojne godziny w towarzystwie 3 pokoleń rodziny, a wieczorem znowu orka po lokalnych ścieżkach am/enduro plus pifko na uspokojenie.
O kur… to wszechstronny :D chciałbym czuć się odstresowany na rowerze, ale trudno mi przywołać ten stan w czasie moich jazd, może coś sobie wmawiam nie tak. następnym razem zamiast „Kur.wa wieje w mordewind, jest 40 stopni, do domu 100 km moja średnia spada, zaraz będzie ta durna hopka gdzie będę się wlókł bo dziurawym poboczu 27 kmh a będą mnie wszyscy wyprzedzać 120 kmh” spróbuję odnaleźć wewnętrzny spokój :D
„trzeci jak ja będzie dobrze się czuł między tirami na DK1” – to są chyba Twoje słowa. Ja wybieram drogi, które mają 3 cyfry w oznaczeniu i jest przyjemnie. Raz się zapuściłem na dk7 i po 3 km miałem już dość, co prawda nie tirów a kretynów z kaszub co sobie ubzdurali, że wąska droga bez pobocza między Gdańskiem a Żukowem to autostrada i można pruć 140.
dw 933, 938, 932 – drogi z trzema cyframi ale mocno uczęszczane, bez pobocza, z tirami i raczej jeżdzi się tam więcej niż kodeks pozwala:)
W tym porównaniu dwupasmowe DK81 czy DK1 z poboczem są bezpieczniejsze czy nie? nie ma reguły gdzie trafisz na debila – ja w tym roku na drodze osiedlowej zostałem wyprzedzony (ale nie do końca) przed skrzyżowaniem a następnie pani skręciła w prawo:)
Zdrowy tak, z przygotowaniem różnie.
Mój kolega ostatnio jeździł na rowerze po komunii (z 20 lat temu), a wsiadł z nami na rower i zrobił praktycznie 100 km. Dał radę, ale co przeżył potem z zakwasami to jego :)
dziękuję za pozdrowienia i nawzajem ;)
Świetny wpis i komentarz. Masz bardzo zdrowe podejście do tematu, mi osobiście bliskie. Dzięki Łukaszu i pozdrawiam ;-)
Czytam artykuł oraz komentarze i nie mogę wyjść z podziwu nad zawziętością ludzką. Nie jestem psychologiem, ale wygląda mi to na próbę udowodnienia sobie i innym swojej wartości. Ale mogę się mylić, bo z założenia jestem hedonistą. Sam jeżdzę rowerem, bo lubię i jest mi wygodniej w mieście jeździć rowerem niż autem.
Jakbym miał do pokonania 200 km to udam się samochodem – po pierwsze szybciej, po drugie będę w klimatyzowanym pomieszczeniu, a po trzecie nie będę miał problemów z tyłkiem i nogami. Jestem szczęśliwy sam ze sobą i nie muszę sobie, ani tym bardziej innym pokazać, że przejadę 100 km w 3h, czy 50 km w godzinę, lub godzinę i 10 minut. A potem mam się rozwodzić, że dziś pojechałem 2 minuty szybciej? Przecież to bez sensu (przynajmnniej mym zdaniem). Chociaż z drugiej strony zazdroszczę takim ludziom szczęscia. Jacy Ci ludzie są szcześliwi, skoro do rangi problemu podnoszą kwestię, czy lepiej jechać 200 km powoli, czy 100 km szybko
I widzisz, wszystko zależy od…
Jeden jak ma do pokonania 200km wybierze rower, drugi samochód a trzeci stwierdzi, że nie stać go na takie marnotrawienie czasu i poleci śmigłowcem.
Jeszcze inny stwierdzi, że 200km należy robić na rowerze w czasie poniżej 6h a kolejny zaprowadzi cię na taką trasę, która ma zaledwie 5km ale Ty pokonasz ją w 2h i to prowadząc rower w dół po skałach/urwiskach. Każdy robi to co lubi.
A napinać się i wciągać bebech to można przy gimnazjalistkach – jak ktoś ma taką potrzebę oczywiście.
To jak z turystyką rowerową. Podczas mojej rowerowej wyprawy na Hel wzdłuż polskiego wybrzeża padały pytania od moich znajomych: „Ale po co wy jedziecie rowerami? Tyle dni, tyle km, boli dupa, pogoda różna, nie zawsze jest się gdzie umyć. Nie lepiej, wygodniej i szybciej autem?” Pewnie tak, ale rowerem dojedzie się tam gdzie czasem nie da się samochodem, jestem bliżej natury i mam cholerną satysfakcję, że robię coś innego niż 90% ludzi. Autem pojadę np.nad morze jak będę mieć 80 lat i nie przełożę nogi przez ramę roweru. Podobnie jest z pielgrzymkami do Częstochowy- ktoś mógłby spytać po co oni idą tyle dni pieszo? Odciski na stopach, kontuzje nóg. Po co?!Przecież autem szybciej, wygodniej. A ten kto szedł, nie pyta po co, czasem płyną tylko łzy szczęścia, a w duszy ogromna satysfakcja. A ktoś inny spyta np. „po co łowić ryby i siedzieć z wędką tyle godzin nad bajorem, odganiać komary, zakładać te śmierdzące robaki… nie lepiej iść do sklepu i kupić rybkę bez tej całej otoczki?” Można i tak i tak. Ludzie zdobywają szczyty gór, okrążają ziemię, jedni wędrują pieszo, inni rowerami jadą tam gdzie nikomu się nie śniło. Najważniejsze, że mają z tego fun, że kochają to co robią i robią to z pasją, że czują satysfakcję.
Przypomniał mi się pewien dowcip odnośnie tego tematu” Mały chińczyk stoi na rynku i wykrzykuje „Maść na szczury, maść na szczury!!.Podchodzi do niego kupiec i pyta” Mały chińczyku a powiedz jak używać tej maści?”. Na to chłopiec rzekł” łapie się szczura, smaruje maścią pod jedną łapką i pod drugą łapką i szczur zdycha”. A kupiec zdziwiony pyta :”Ale po co mi ta maść, przecież jak już złapię szczura to sam go zabiję” .Chińczyk na to: „Można tak, a można tak” :). Tak więc można 200km rowerem z bólem d.., albo autem w try migi. Ja chciałam rowerem,bo mam wyzwanie, cel i satysfakcję. Autem przejedzie każdy, rowerem niewielu :) Niektórzy tak po prostu mają, że nie lubią robić tego co większość, że chcą przekraczać granice, wychodzić poza rutynę, iść pod prąd a nie płynąć razem z nim jak zdechła ryba :).
Od tego czytania napaliłem się na 300km jednego dnia. To będzie mój cel na przyszły sezon bo w tym to już mi chyba zabraknie dnia. 15 godzin samej jazdy trzeba liczyć- czyli realny termin to czerwiec przyszłego roku…
Bardzo mi się spodobał ten opis sam zacząłem od tamtego roku uprawiać turystykę rowerową i bardzo mnie to kręci postanowiłem sobie zamontować bagażnik i zakupić jakąś sakwę 3 komorową w związku z tym mam pytanie dla turystów rowerowych bo nigdzie nie mogę znaleźć odpowiedzi ile można zrobić kilometrów w ciągu dnia pozdrawiam oraz czy ktoś się orientuje czy we Wrocławiu można znaleźć jakiś klub lub zapaleńców którzy jeżdżą na tego typu wycieczki za miasto Pozdrawiam
Nie wiem czy ten rekord został pobity, ale mam nadzieję, że 864 kilometry starczą Ci za odpowiedź :)
http://wrower.pl/reportaz/rekordy-podrozy-i-dystansu-na-rowerze,2795.html
Mnie się ten rekord spodobał:
„Największy dystans pokonany na rowerze w ciągu godziny w kategorii wiekowej ponad 100 lat”
Chciałbym mieć taką kondycję w tym wieku (no i dożyć do niej w miarę sprawny fizycznie i umysłowo).
Popatrz na wyniki Bałtyk-Bieszczady.
Chłopki tam smigają1008km w niecałe 1,5 dnia
Plisssss….są tacy którzy jeżdżą dla kilometrów, na czas oraz tacy, którym samo wiełasipiedowanie sprawia ogromną przyjemność. Ja należę do trzeciej grupy i nawet jeśli w jednym dniu zrobię stówkę lub więcej to nie ma to dla mnie większego znaczenia – sama podróż i droga jest nagrodą samą w sobie. „Nektarem bogów”. I zgodzę się za autorką tekstu, że głowa podczas jazdy ma ogromne znaczenie :)))). Podczas biegania także. Biegający maratony / ci z doświadczeniem. oczywiście / dobrze wiedzą jak rozkładać siły by dobiec do mety a nie się doczołgać. Tu jest podobnie. I generalnie ta głowa przydaje się zawsze i wszędzie, tylko jeszcze trzeba jej umieć używać zgodnie z instrukcją by później nie konsultować się z najbliższym lekarzem bądź farmaceutą. :)))))
200km i 2l wody? bez tankowania po drodze? jesteś wielblądzicą?:)
Jadąc na rowerze nie czuję potrzeby jedzenia i często też picia. Tak jak wspomniał Łukasz – przestaje się czasem podczas wysiłku odczuwać głód i pragnienie. I choć z ogromnym sceptyzmem i dystansem podchodzę do wielu rowerowych porad, to jednak muszę zgodzić się z Łukaszem, że regularne nawadnianie organizmu i odżywianie jest bardzo istotne. Ktoś kiedyś powiedział mi : „pij chociaż małymi łykami nawet jeśli Ci się nie chce pić, bo jeśli się zachce to będzie już za późno”. Dlatego teraz bardziej ze zdrowego rozsądku niż z potrzeby serca staram się coś zjadać i pić podczas kręcenia km.
Także dla jasności wielbłądzicą nie jestem, a jedynie bardzo ekonomiczną i niedrogą kobietą w utrzymaniu, o niewielkich życiowych wymaganiach. Ktoś ze znajomych powiedział kiedyś o mnie :” Basia nie je, nie pije, nie sika a żyje” ;)
Pewnie, ze sie da. Nawet na skladaczku mozna. Myslicie, ze 70 lat temu ludzie nie jezdzili 200km dziennie bo nie mieli karbonowych rowerow i izotonikow? Jezdzili.
Zatem mozna. Tylko… po co? Jesli chcesz sie sprawdzic to przejedz Paris-Brest-Paris (1200km non-stop). Z wlasnego doswiadczenia wiem, ze do przejechania 200km potrzebowalbym czas mniej wiecej od 6 rano do 7 wieczorem. A 300km jechalbym pewnie do polnocy. Ale to takie jechanie dla samego jechania i wg mnie nie ma to wiele sensu. Chocby braknie dnia, zeby cos pozwiedzac po drodze.
Motywacja jest pewnie wazna, ale najwazniejsza jest i tak pogoda i zapas wody. Na pewno nie chcialbym jechac 200km w upalny dzien.
Może i ważna motywacja, może i ważny zapas wody… Dla mnie liczy się frajda, a nie osiągi. Nie ścigam się sam ze sobą, bo chcę się zrelaksować, porobić zdjęcia… Tu średnia prędkość jest… nieistotna…
albo się chwalimy wskaźnikami albo nie
jeśli tak to Adam ma rację, że nie sztuka zrobić sam dystans byle go przejechać, a tym samym tylko dystans to dosyć wybiórczy powód do chwały
chyba że ktoś przekracza swoje granice:)
Boże… zamknijmy się w domu i płaczmy cichutko w kąciku. Czemu człowiek ma się nie cieszyć z tego, że przejechał nawet 60 kilometrów, a wcześniej wydawało mu się to niemożliwe do zrobienia?
„a tym samym tylko dystans to dosyć wybiórczy powód do chwały
chyba że ktoś przekracza swoje granice:)”
I chyba to to chodzi; o „ściganie” się z samym sobą.
Reszta niech idzie na zawody i faktycznie pokaże co potrafi. W tych samych warunkach jak konkurenci. Z chęcią pokibicuję.
Mnie wystarczy regularność, bez względu na aurę… W ciągu roku mam może łącznie ze dwa tygodnie przerwy w jeżdżeniu… Ponieważ mam „dziadarower” to nie mam licznika, więc wszelkie wypady to po prostu przejechana droga, a jaka, może kiedyś na mapie sprawdzi się. :D
Ja jeżdże takie trasy wyłącznie w upalne dni. Przyjemność jest największa. Kask cię chroni przed upałem, a od tego masz studnie na wsiach, aby prosić o wodę.
Dodam jeszcze, że cytując „Postanowiłem udowodnić, że choć jestem drobną kobietką…” nie liczy się nigdy sam dystans. Wierzę że autorka przejedzie i 800 jak nie zaśnie, ale co z tego skoro średnia wyniesie z 20 km/h? Sam dystans może nabić każdy, ja sam w wieku 14 lat w dżinsach na rowerse za 800 zł po nieprzespanej nocy(!) Przejechałem 240, przed dalszą jazdą powstrzymał mnie brak snu(gdy wyjezdżalem bylem po 20 h bez snu!) Co jest trudniejsze, 50 km ze średnią 45 czy 500 ze średnią 20? Oczywiście że to pierwsze(pomijam warunki bo można jechać te 50 w dół i z wiatrem, ale mówię ogólnie i zakładam czysto teoretycznie podobne warunki) Tak samo wyścigi, są na czas a nie na to kto wytrzyma dłużej jechać 20 km/h. Podsumowując liczy się średnia i dystans, a nie sam dystans. No i przewyższenia itd :) Porównajcie 100 km w gorzystym terenie ze średnią 40 a 400 km po płaskim zatrzymując się na kawę ze średnią 18.
Tak nie a propos: sam głosujesz za swoimi komentarzami? :-)
Nie, a masz jakieś zastrzeżenia do tego napisałem? Jeśli tak to jakie?
Broń Boże, tylko nie wiedzieć czemu Discuss twierdzi, że ta sama osoba, która napisała w/w komentarz głosowała za nim. Nie że to karalne czy coś, tylko fajnie to wygląda. :-)
Hehehe. Uśmiałem się.
Ostatnio moi rodzice pojechali na turystyczną wycieczkę po wschodniej granicy Polski. Gdy wrócili, znajomy, zapalony (ale chyba trochę za bardzo) rowerzysta zapytał ich ile przejechali kilometrów. Spoko, bo to zawsze ciekawa informacja.
Ale następne pytanie było: a jaką mieliście średnią?
Na turystycznym wyjeździe… Po prostu tak inteligentne pytanie, że wszystko opada.
Coś czuję, że jeden z następnych wpisów będzie oparty o Twoje komentarze.
Może i trochę chamsko zabrzmiały moje komentarze, ale tak już mam że jestem niezadowolony z 95% swoich jazd, bo zawsze potem rozmyślam, że a to dystans dziecinny albo średnia zbyt mała czy pod jakąś hopkę mogłem jechać 30 a nie 29 kmh. I potem mam mieszanie uczucia jak ktoś się cieszy publicznie z czegoś co dla mnie jest „normalne” na rowerze. I przepraszam za ten ton:)
Dziecinny dystans… Nawet w tym komentarzu wbijasz szpilkę. Już widzę jak ktoś wchodzi na Rysy i się z tego cieszy, a ty z góry krzyczysz: Phi, zrobiłem to w przedszkolu, wejdź na Kilimandżaro, zimą, od północnej strony, to pogadamy!
Ja proponuję trochę zdrowsze podejście i cieszenie się z tego, że inni się cieszą. Są osoby, które będą się cieszyć, że przejechały 60 kilometrów jednego dnia i czemu nie?
Czekaj, czekaj. To nie ten Adam, co chwalił się swojego czasu jak jechał S1 a potem A1 (rowerem)?
Ja bym po prostu ignorował komentarze tego pana.
Tak, to ja. I czepiasz się teraz że jechałem tymi drogami, czy tego że się „chwaliłem”?
A jednak mam znośną pamięć, choć ciężko taki tekst zapomnieć.
Odpowiadając na Twoje pytanie: i jedno, i drugie. Generalnie, urzekła mnie Twoja opowieść.
Bez przesady… Jeden lubi pojeździć po spokojnej leśnej ścieżce, drugi będzie kochał zjeżdżać po kamienistej i pełnej korzeni trasie z góry, trzeci jak ja będzie dobrze się czuł między tirami na DK1. Ja na przykład bałbym się zjeżdżać po korzeniach dla odmiany :) Pamiętam jak mając 14 lat jechałem z ojcem na wycieczkę po terenach rekreacyjnych w moim mieście, ścieżkach itd. potem ja nagle wjeżdżam na DK1 mówiąc że jadę do domu jak gdyby nigdy nic, niedziela, pusto. On mówi że chyba oszalałem. przejechał jeden tir i to lewym pasem a on uciekł od razu na jakąś ścieżkę w las , Każdy ma jakieś dziwactwo :D
Właśnie całkiem niedawno z gościa został tatar po tym jak go wciagnelo pod tira… Pod Grodziskiem
@Maciej: Zignoruj tego mitomana. :-)
To Adamie, jesteś totalnym ignorantem, mającym w dupie przepisy – A1 i S1 są tylko i wyłącznie dla aut i tirów
pobocze na A1 koło mnie ma prawie szerokość pasa i wg mnie jest bezpieczniejsze niż droga osiedlowa
Z tego co wiem, to się nazywa pas awaryjny.
Ostatnio przejechałem Kampinoski Szlak Rowerowy. W upale, piachu, potem ulewnym deszczu, burzy i błocie. Wyszło trochę ponad 170 km przy średniej <15 km/h. Jak już dojechałem to byłem z siebie dumny. Ale widzę, że idąc tropem rozumowania niektórych, powinienem popaść w rozpacz :D. Ojej, tak wolno? Niską średnią "wynagradza" kilka fajnych fotek i wspomnień.
To jak już jedziemy ze średnią, to moja z jedej z wycieczek wyszła ok. 8km/h (ok 40km w 5h). Kto da mniej? ;-)
Ale tylu fajnych zdjęć (ponad 200, z czego ok 50 wywołanych), to do tej pory nie zrobiłem.
BTW polecam Żuławy.
Ja dam mniej – wjazd na śnieżkę w maju. odległość stosunkowo mała, średnia? nawet nie warta wspomnienia. radość, satysfakcja i duma? W życiu czegoś takiego nie czułem. no i zjazd, który był najlepszą nagrodą jaką można sobie wyobrazić. No, ale chyba muszę się zapić, bo średnia niska. toż to straszne, jechałem wolno, jak niektórzy w wieku 6 lat :)
Gratuluję! Jazda w ulewnym deszczu… znam to, nie lubię, ale ta duma po dojechaniu do celu :)
Kilimandżaro i zima to pusty zbiór ;)
Jeśli chodzi o jazdę turystyczną, faktycznie jestem pełen podziwu dla koleżanki za to 200 km.
Patrząc z perspektywy roweru szosowego, 200 km od świtu do zmierzchu to niestety tempo żuczka gnojarka.
A z jeszcze innej perspektywy, czyli roweru AM/Enduro – dystans nieosiągalny.
Tak więc, punkt widzenia zależy od miejsca siedzenia.
Oczywiście. zgadzam się w 100%. 30 lat nie jeździłem an rowerze. Ponownie zacząłem ok miesiąca temu. Przejechałem z 10 km i myślałem, że z roweru będą mnie znosić hehehe ( chociaż później okazało się że miałem za wąskie siodełko) Po tygodniu przerwy znowu jazda. Wczoraj zrobiłem 30 km i czułem że mógłbym więcej. Ale po co . Spokojnie do przodu. W tym roku mam się po prostu rozjeździć. W przyszłym roku planuję robić już dystanse 50-100 km. I wierzę, że dam radę :) A co do tego zadowolenia ? Powiem tak Cieszę się :) Żałuję tylko jednego. Że ,,przypominałem” sobie o rowerze tak późno :):)
„człowieku, no przecież – jeśli nie chcesz, to się nie ciesz,
ale niech Cię tak nie wścieszą Ci, co się gdzieś obok cieszą” :)
cóż albo ktoś jedzie albo się wozi, średnia to dobrze obrazuje
powiedz mi jaką masz AV a ja Ci powiem czy chcę z Tobą jechać:)
dlatego pytanie dla mnie nie jest głupie
dla przykładu wolę chodzic po górach z kolesiami niż z panienkami a przecież i jedno i drugie to turystyka
Średnia niczego nie obrazuje, jeżeli oderwiesz ją od innych czynników, które na nią wpływają.
Inaczej średnia na 100 km, będzie wyglądała na szosie, przy dobrej pogodzie, inaczej w deszczu, inaczej na szutrze, inacżej po piachu.
Inną średnią wyciągniesz szosą, a inną MTB, czy „składakiem”
Inna średnią będziesz miał jadąc na pusto, a zupełnie inną obładowany sakwami.
przecież cały czas była mowa o tym, że rozpatrywanie tylko jednego parametru w oderwaniu od reszty jest wybiórcze
Czy to nie Twoje słowa?
„…cóż albo ktoś jedzie albo się wozi, średnia to dobrze obrazuje
powiedz mi jaką masz AV a ja Ci powiem czy chcę z Tobą jechać:)
dlatego pytanie dla mnie nie jest głupie …”
Średnia w odniesieniu do czego, bo tego zabrakło w tej wypowiedzi.
a czy artykuł i większość komentarzy nie koncentruje się tylko na jednym parametrze czyli dystansie? to właśnie Adam i ja zwróciliśmy uwagę, że należałoby zwrócić uwagę również m. in. na średnią, przy czym Adam zależności podał więcej.
Wyrwałeś pół zdania z kontekstu gdzie komentowałem sytuację z rodzicami autora – czytaj całość
Może by tak dookoła Polski :)
Ma na swoim koncie także ponad 750km na trasie Kraków->Wrocław->Warszawa w ok. 27h
powyższe to racja ale nie do końca:)
uzupełniłbym o fakt że każdy z nas jest inny, ma inny poziom wytrenowania i pewnie też inną specjalizację, tak jak są kolarze sprinterzy, górale, czasowcy czy klasycy,
dlatego 10% Twojej trasy to będzie kosmos dla osoby ważącej trochę za dużo,
tak więc czasem trudno porównać kto dokonał większego wyczynu:)
Dla Ciebie sam dystans się nie liczy, dla autorki wpisu się liczy. Czy to oznacza, że jesteś od Niej lepszy? Nie, nie jesteś. Każdy ma swoje cele kiedy wsiada na siodełko. Warto o tym pamiętać.
Kwintesencja :)
Widzę, że kolega imiennik, to taki niespełniony Szurkowski, a do tego jak mniemam z wypowiedzi straszny buc.
Cóż za arogancja, w stosunku do innych ludzi.
Co jest ambitniejsze? To zależy, każdy wyznacza sobie inne cele.
Osobiście, do tego roku, jeździłem tak jak koleżanka Basia, rekreacyjnie, weekendowo, bez napinki na kilometry i bicie rekordów prędkości.
W tym roku wkręciłam się zdecydowanie mocniej.
Jeżdżę co najmniej pięć razy w tygodniu, w zależności od dnia i kaprysu, raz moim celem jest pokonana odległość, innym razem, większa niż poprzednio średnia prędkość.
Najważniejsza jest jednak przyjemność z jazdy.
Do tego dochodzą ograniczenia sprzętowe.
Podróżując moim MTB, bez żadnych przeróbek, nie jestem w stanie dotrzymać kroku, gościom podróżującym na szosach, nie ten sprzęt, nie to wytrenowanie.
Wracając do twojego pytania, co jest ambitniejsze?
Dla mnie dużo więcej ambicji trzeba wykazać, przy przejechaniu 200 km, bez przygotowania, na „zwykłym” rowerze, utrzymując średnią 20 km , niż pokonanie 50 km, ze średnią 45 km, jadąc sprzętem przystosowanym do rozwijania dużych prędkości i odpowiednim wytrenowaniu.
Ps. Jeżdzę raczej samotnie, raz na trasie spotkałem znajomą, która jest taką weekendową rowerzystką. Postanowiłem, że kawałek przejedziemy się razem, starałem się dostosować swoją prędkość do jej możliwości, przez całą drogę, rozmawialiśmy o różnych sprawach, ale ani razu nie poruszyliśmy tematu tempa z jakim jechaliśmy, więc wydawało mi się, że wszystko jest ok. Dopiero na pożegnanie powiedziała mi, że dawno tak szybko tego odcinka nie pokonała i źe trochę ją zmęczyłem tym tempem. Na moje pytanie, czemu mi nie powiedziała, że to jest za szybko, stwierdziła, że nie chciała być gorsza.
Jak widzisz, To co dla mnie było spokojną, rekreacyjna jazda, dla niej był to ambitny cel.
Otóż to. Rywalizacja rywalizacją, każdy lubi się pochwalić, ale nadmierne napinanie się zabija przyjemność z jazdy.
słuszna uwaga, kiedyś chciałam przytrzeć komuś zarozumiałemu nosa i jeździłam tylko po to by nabić km, rywalizacja ostra, przyjemność z jazdy zerowa.
Nic dodać nic ująć, sama bym chyba lepiej tego nie wyjaśniła. A z częścią kobiet czasem tak jest, że do niektórych rzeczy się nie przyznają. Spotkana znajoma podobnie jak i ja nie chciała okazać się gorsza od faceta. Znam to uczucie ;)
Podróżując z facetami nawet gdy tempo było za szybkie i pytali „jechać wolniej?” odpowiadałam nie. Na pytanie czy czuję się zmęczona i boli mnie d…- też odpowiadałam nie, mimo, iż myślałam co innego. Nie chciałam okazać się jednak słabym ogniwem, choć swoim uporem sama sobie szkodziłam. No ale czasem tak już mam ;]
Zgadzam się z Tobą, mi 255 km zajęło 20 h jazdy, to po pagórkowatym terenie z kiepską a czasem bardzo kiepską nawierzchnią. Zmęczenie daje się we znaki. Pozdrawiam
„Co jest trudniejsze, 50 km ze średnią 45 czy 500 ze średnią 20? Oczywiście że to pierwsze” – a przejechałeś i to i to? I dla kogo trudniejsze? Nie da się wydawać takich ostatecznych, uniwersalnych sądów. Bez spinki, widać po komentarzach że nie masz problemu z docenianiem własnych osiągnięć, ale tak żeby być fajnym człowiekiem warto by nie umniejszać osiągnięć innych.
Spoko, jeden lubi jeść powoli i smacznie, drugi wpierdzieli kebaba na szybkości z sosem, który zabija smak tygodniowego „mięsa”. Co za różnica czy jedzie się średnią 10 czy 30 km. Grunt to czerpać przyjemność z jazdy. Co kto lubi.
Boże, ale jesteś negatywnym człowiekiem.
Już się tłumaczę:). Przyświecał mi jeden cel: przejechać 200km bez zbędnego przygotowania w 1 dzień na zwyczajnym rowerze z praktycznie najniższej półki cenowej, ważącym ok.18 kg. Kompletnie nieistotne było dla mnie dobre tempo, podstawowy warunek: zmieścić się w jednym dniu. Miałam przejechać założony dystans na rowerze, którego wielu „profesjonalistów” skreśliłoby na miejscu(mnie przy okazji też ;-)) i przejechałam. Nie jechałam na czas, gdyż tego dnia nie to było moim priorytetem. Mym celem było też uświadomienie co niektórym, że wcale nie trzeba mieć sprzętu za 5,10 czy 15 tys, by robić rzeczy wyjątkowe, że pozory mylą oraz, że bardzo często w odniesieniu do niektórych osób sprawdza się powiedzenie „więcej sprzętu niż talentu”.
Oczywiście gdybym była facetem (z natury to przecież silniejsze istoty niż kobiety), miała za sobą miesiące treningów, jechała ultra lekkim rowerem, szosówką itp. to dystansu 200km w 1dzień po asfalcie nie traktowałabym jako czegoś szczególnego.
A jeśli czepiać się tempa to niejeden czynnik należałoby wziąć pod uwagę- jak już była mowa, zawsze będzie różnica pod tym względem w zależności od tego czy się jedzie po płaskiej drodze, bez obciążenia, przy odpowiedniej pogodzie, na leciutkim rowerze, z doświadczeniem, kondycyjnym przygotowaniem a co innego kiedy pedałuje się z sakwami, w trudnym terenie, w niesprzyjającej pogodzie. Rozpatrywanie wszystkiego poprzez pryzmat tempa mija się w tym wypadku z celem.
Rozumiem,że rower 18 kg, że średnia nie miała znaczenia.. ale kilku rzeczy nie rozumiem:
1. Robienie z przejechania 200 km rzeczy niezwykłej. Filozofowanie, rozpisywanie się o tym w czasach kiedy panuje „moda” na sport, i wśród nawet zupełnych amatarów takie coś nikogo nie dziwi. W zawodostwie tyle ma normalny etap na wyścigach wieloetapowych dzień po dniu(często po górach, ze średnią w granicach 40) i nikt sie nie podnieca. Ba sto lat temu na TDF były etapy czterystukilometrowe. A Ty dziś chcesz tym komuś zaimponować, ze wgl udał Ci sie przejechać, sam 3 dni temu przejechałem „magiczne” 300 z avg32kmh. Czy czułem się magicznie? zdecydowanie nie. Czy kogoś to obchodzi? Nie. Nie przyszłoby mi do głowy by się tym chwalić, ot zwykły dłuższy nudny trening.
2. Olewanie rad, nawet banalnych typu jedzenie… mimo braku doświadczenia. Rozumiem, iść pod prąd ale czemu nie „oni mówią że 200 to dużo, udowodnir im że nie przejade 700” „pojadę 500 kmh, skoro mówią ze sie nie da”
Da się na 18 kg rowerze bez przygotowania i jedzenia? to dowód nato że to łatwe. Dodaj 300 do tych 200 i bedzie inaczej. A z mojej strony gratuluję(mimo wszystko) ale trochę mniej megalomanii.z chęcią bym się ustawił na wspólną jazdę z 600 km(trzeba w końcu pokonywać ograniczenia nie?)
600km w dzień?! Rywalizacja i wygrana z płcią słabszą to chyba nie powód do chwały;]. Poddaję się na starcie, możesz się już cieszyć, że jesteś lepszy od drobnej kobietki :D.
Dystans,który pokonałam jest przede wszystkim moim wewnętrznym sukcesem. Przejechałam ten odcinek ponieważ chciałam sprawdzić czy dam radę oraz udowodnić pewnym znajomym facetom,którzy mają kilkunastokrotnie droższe rowery od mojego,że zwykłym rowerem też można, że można nawet więcej niż na rowerze w cenie auta. Chciałam osiągnąć więcej niż ów chłopacy,udało mi się to i nadal udaje pod każdym względem. Liczy się też czasem kto jedzie a nie sam sprzęt.
Dla mnie 200 km to dużo,dla Ciebie nic. Wśród znajomych mam takich dla których 30km to nie lada wyczyn,a inni męczą się po 2km jazdy do sklepu po bułki. Dziś mam trochę niedosyt i apetyt na większy rekord, ale te 200km i tak napawa mnie radością. Uważam,że 200 km to i tak dystans dla wielu amatorów nieosiągalny. Trafiłam już na niejeden internetowy poradnik pt.” jak przejechać 200 lub 300km w jeden dzień”. Nie spotkałam się natomiast z poradnikiem w stylu „jak pokonać 50km w dzień”. Skoro ktoś poświęca czas i energię na opisanie porad dotyczących np. pokonania dystansu na 200km, to znaczy, że jednak jest to rzecz godna uwagi i jakaś taka nietypowa, bo przecież przeciętny zjadacz chleba nie robi takich dystansów ot tak sobie na co dzień.
Tak w ogóle, to dla każdego co innego jest sukcesem. Pracowałam z dziećmi niepełnosprawnymi przy hipoterapii (rehabilitacja ruchem konia), gdzie nawiązanie przez dziecko kontaktu wzrokowego z terapeutą czy poruszenie ręką, było wielkim osiągnięciem i kamieniem milowym w jego życiu. Ty pewnie byś wyśmiał taki sukces, bo co to dla Ciebie….
Także wracając do rowerów,moje 200km przejechałam dla sprawdzenia siebie i dla udowodnienia czegoś, pewnym zarozumiałym znajomym płci męskiej. Po drugie jakoś szczególnie tym się nie chwalę, nawet nie rozpisałam się o tym na swoim blogu. Odezwałam się tylko na forum Rowerowych Porad, gdzie padło pytanie o przygotowania do dłuższego dystansu. Opisałam po prostu jak to wyglądało u mnie, zwyczajnie, bez wielkich przygotowań, bez super roweru itp. Mój post powstał wyłącznie w ODPOWIEDZI na czyjeś pytanie, a nie,że założyłam temat pt” Słuchajcie wszyscy przejechałam 200km, bijcie mi brawo”….Łukasz dostrzegł w tych moich wypocinach coś, co uznał za warte publikacji na swojej stronie. Zgodziłam się na udostępnienie i posypały się komentarze, prywatne maile. Nigdzie tak sama z siebie z tym się nie ogłaszałam, więc czy się chwalę? …
Niedawno wróciłam z samotnej wyprawy rowerowej do Niemiec, jechałam tak sama dla siebie, tymczasem wiele osób zaczepiało mnie, zatrzymywali się autami, pytali dokąd jadę z takim bagażem, czy się nie boję tak sama, ile km jadę. Gdy słyszeli, że kolejny dzień pedałuję 130km w minionych prawie 40stopniowych upałach, patrzyli ze zdziwieniem. A ja nie traktowałam tego dystansu jako czegoś aż tak wyjątkowego jak oni. Miałam cel i po prostu go realizowałam. Choć jak teraz patrzę wstecz, to myślę sobie, że mimo wszystko jest z czego być zadowolonym :)
Tak więc dla każdego sukces tkwi w czym innym :) A niektórych nie cieszy nic…
Ja bym na Twoim miejscu zignorował tego „pana”. Przeczytaj jego wszystkie komentarze: głosuje za swoimi wpisami, czasem sam sobie zaprzecza; typowy troll. Reasumując: nie warto.
Pan Adam przypomina mi historię pewnego „dżentelmena”, który opisywał swoje umiejętności (potraktujmy to eufenizmem) na pewnym forum (nazwijmy go informatycznym), jak się parę osób poirytowało i ujawniło jego nazwisko i adres to od tego czasu jest z nim spokój. :-)
Chyba faktycznie posłucham tej rady:). Z tego co zdążyłam się już zorientować, widzę, że ten Pan jest już trochę „słynną” i przejrzaną osobistością.
Ręce i cycki opadają. Jeśli nie chcesz czytać o czyichś przejazdach, a jedynie puszczać swoje przechwałki, to po co tu w ogóle zaglądasz?
Każdy jest mile widziany na Rowerowych Poradach, ale nie osoby, które sieją tu ferment.
Zastanawiam się czy lekkość roweru ma tu aż tak duże znaczenie. Jeśli ja ważę 130 kg to co za różnica czy rower waży 20 czy 5 kg.
Widzę, że podoba Ci się jazda bez siodełka, Adamie :)
Zgadzam się w zupełności. Startuję w zawodach rowerowych i jeżdżę na zwyczajne rowerowe przejażdżki. Jest zdecydowana różnica w przejechaniu 200 km w górach a na terenach tzw. płaskich. W górach na tej odległości bywa ok 2000 m przewyższeń gdzie na płaskich ok 250 m. W zasadzie każdy kto trochę jeździ jest w stanie taką odległość pokonać. Tylko chodzi o to aby każdy miał swoją przyjemność z tego co robi. I nie warto osądzać niczyich ambicji. Dla jednego będzie to pokonanie samej odleglosci niezależnie od czasu dla innych pokonanie w jak najkrótszym czasie. Bawmy się tym co robimy. Pozdrawiam.
to niemożliwe że brat nie wymieniał napędu… impossible
„Postanowiłam udowodnić, że choć jestem drobną kobietką, mam zwykły rower z najniższej półki cenowej, rower o wiele razy gorszy i cięższy od ich sprzętu, to dam radę przejechać tyle samo albo i więcej km. ”
Uwzględniwszy, że z widzenia znam kobietę, która dojeżdża 30km (w jedną stronę) do pracy, a i nawet moja dziewczyna jeździ codziennie więcej niż ja i to na zwykłym rowerze, to utwierdzam się coraz bardziej w przekonaniu że kobiety jakoś lepiej sobie radzą na rowerze, a faceci więcej lubią o tym mówić. ;-)
200km, hmm chyba bym zszedł, 100km bym dał radę, ale więcej zdecydowanie nie.
no ja na swoim rowerze z grubymi oponami i wtedy jeszcze skrzypiącymi pedałami wyprzedzałam gościa na szosówce, który było po ok. 200 km, ja po ponad 300…http://nakreconakreceniem.blogspot.com/2015/09/krakow-warszawa-na-raz-365-km.html
ja w wieku 15 lat zrobiłam 160 ;) na luzie, nie czułam potem że jechałam, nic mnie nie bolało, więc xD