Co warto zobaczyć na Fuerteventurze

Nie znoszę zimy – to zdanie co roku towarzyszy mi, mniej więcej od grudnia do marca. Gdy jest zimno, ale sucho, jeszcze da się wytrzymać. Ale gdy piszę ten tekst, z nieba leci śnieg z deszczem, a na ulicach leży śniegowa breja. To nie są idealne warunki do jazdy na rowerze. Dlatego, jak w dwie poprzednie zimy, postanowiłem z Moniką wyrwać się na tydzień na Wyspy Kanaryjskie. Teneryfę i Gran Canarię mamy już zaliczone, nadszedł czas na Fuerteventurę. Na wstępie przyznam się szczerze – pojechaliśmy tam bez większego przygotowania. Oczywiście hotel (Elba Castillo San Jorge – polecam) i samolot mieliśmy zarezerwowany dużo wcześniej, ale niezbyt dużo czytałem o tej wyspie. Tak jak poprzednio, kupiłem przewodnik, przygotowany przez Berenikę Wilczyńską. Ale jak się okazało, zajrzałem do niego dopiero na miejscu i to tylko kilka razy. Dlaczego?

Fuerteventura bardzo różni się od Teneryfy i Gran Canarii. Oczywiście to nadal wulkaniczna wyspa, ale w przeciwieństwie do tamtych dwóch, jest dużo, dużo bardziej płaska. Wydawać by się mogło, że znajdziemy tam idealne warunki do mniej sportowej jazdy na rowerze. I faktycznie, gdy na Teneryfie ciężko było znaleźć dłuższy kawałek płaskiej drogi, tak na Fuercie nie ma z tym problemu. Górki i podjazdy też się znajdą, ale są niższe i krótsze. Jest tylko jeden, malutki problem… Nad wyspami wieje silny wiatr z Afryki. I niestety na tej wyspie, z racji tego, że gór jest mniej i są niższe – wiatr nie jest spowalniany. Nie wiem jak to wygląda w różnych miesiącach roku, ale w grudniu wiało tam konkretnie. Może nie tak, żeby zrzucić człowieka z roweru, ale… o tym jeszcze za chwilę opowiem :) W każdym razie jadąc na Fuertę, musisz liczyć się z tym, że trochę powieje. Ale w końcu nazwa tej wyspy skąd się wzięła (hiszp. fuerte – mocny, viento – wiatr).

Zanim przejdę do tego, co warto zobaczyć na Fuerteventurze, kilka słów o rowerowym dniu na tej wyspie. Rowery wypożyczyliśmy w Easy Riders w mieście Corralejo. Wypożyczalnia jest schowana w budynku (chyba) hotelu, ale wejście jest od zewnątrz, na poziomie -1. Chyba wszystkie rowery, jakie mają dostępne są marki Specialized. My wybraliśmy szosowe – Allez i Secteur. Minitest roweru, na którym jeździłem znajdziesz poniżej.

Jakie są koszty wypożyczenia? Proste górale na jeden dzień to 10 euro (im dłużej tym taniej, na tydzień to 60 euro). Natomiast rowery szosowe, którymi jeździliśmy, kosztowały 23 euro na dzień i 95 euro na tydzień. Biorąc pod uwagę, że przewóz roweru np. w Ryanairze to 570 złotych w obie strony, targanie ze sobą roweru, nie jest szczególnie opłacalne.

Infrastruktura rowerowa jest trochę bardziej rozwinięta, niż na innych wyspach. Znajdziecie tutaj trochę więcej dróg rowerowych, także poza miastami i miasteczkami. Niestety ich jakość i prowadzenie pozostawia czasami wiele do życzenia. Np. za naszym hotelem szła taka rowerówka, tylko poprowadzono ją wzdłuż ogrodzenia. Raz wychodząc z hotelu zapomniałem, że ona tam jest i prawie wpadłem komuś pod koła.

W innym miejscu, poza miastem, na drodze rowerowej pojawiały się co jakiś czas obniżenia, chyba pod wjazdy. Zresztą zobaczycie je w odcinku w którym testowałem rower. Słabo się po tym jechało rowerem szosowym. No i w jednym miejscu rowerówka się urywała, a do drogi trzeba było dojechać kawałek szutrem. Generalnie baboli w projektowaniu trochę by się tam znalazło.

Tak czy owak, kierowcy bardzo, ale to bardzo szanują rowerzystów i większość z nich przy wyprzedzaniu zachowuje odpowiedni dystans. Nawet jeżeli jedzie się szerokim poboczem, kierowcy dodatkowo się odsuwają. Być może dlatego, że wieje i rowerzystę może zdmuchnąć pod koła :)

No właśnie, wiatr. Nie wiem jak to wygląda w inne miesiące, ale nam w grudniu trafił się dość mocny wicherek. Może nie taki, żeby ściągał rower do rowu, ale wiało solidnie. Gdy wybraliśmy się na przejażdżkę, w jedną stronę jechaliśmy nadspodziewanie szybko. Pomagały w tym szosówki, ale i tak jechało się zbyt gładko. Monika pierwszy raz jechała na rowerze szosowym (co opisała u siebie na blogu) i sama była pozytywnie zaskoczona, że tak dobrze się jej jechało. Ale rozsądek podpowiadał, że z powrotem może być trudniej. No i było :) W jedną stronę lecieliśmy momentami 45 km/h, w drugą stronę bywały momenty, gdy prędkość spadała do 13 km/h. Ale naszą krótką wycieczkę do El Cotillo uważam za udaną.

A teraz w kilku podpunktach wypiszę Wam ciekawe miejsca na Fuerteventurze, które udało się nam odkryć. Na początku napiszę tylko, że w przeciwieństwie do Teneryfy i Gran Canarii, tutaj tych miejsc jest sporo mniej. Fuerta to w większości kamienista pustynia, z rzadką roślinnością i gdzieniegdzie pasącymi się kozami. Szczerze mówiąc, będąc tam tydzień, w pewnym momencie musieliśmy improwizować, bo nawet w przewodniku nie mogłem znaleźć nic godnego uwagi. Ale odrobina kreatywności się opłaciła, bo fajne miejsca udało się znaleźć :) Uwaga – wszystkie rowery, które mogą znaleźć się na zdjęciach poniżej, nie były nasze.

Jandia Natural Park

Drogą FV-605 dojechaliśmy na parking w La Pared i stąd ruszyliśmy wzdłuż wybrzeża. Jest tu szutrowo i skaliście, dlatego rowerem lepiej odsunąć się od samego brzegu. Pieszo da się przejść, trzeba czasem znaleźć ścieżkę, ale spokojnie da się przejść.

Plaża Jandia

Po drugiej stronie wyspy, jakieś 20 kilometrów od parku Jandia, znajduje się plaża o tej samej nazwie. Ciągnie się przez wiele kilometrów, a piasek na niej jest dość mocno ubity. Przez większość czasu można spokojnie iść po niej w butach. To jedno z popularniejszych miejsc na wyspie do pływania na kajcie.

Pico de la Zarza

To najwyższy szczyt Fuerteventury. Ma tylko 807 metrów n.p.m. i nie jest wymagający, można śmiało wybrać się tutaj, z lubiącymi chodzić po górach dziećmi. Góra znajduje się na południu wyspy, można na nią ruszyć z miejscowości Jandia. Miejsce startu, więcej zdjęć i trochę o samej górze Pico de la Zarza, przeczytacie u Moniki na blogu.

Ja powiem jeszcze tyle, że do pewnego momentu da się dojechać na rowerze górskim. Prowadzi tam szeroka, wygodna trasa piesza, która do jazdy rowerem również się nadaje. Niestety w pewnym momencie, pod samym szczytem, robi się bardzo kamieniście i wjazd na samą górę byłby albo trudny, albo wręcz niemożliwy. Po drodze widzieliśmy rower, który ktoś zostawił i poszedł pieszo na szczyt :)

Po zejściu z góry, podjechaliśmy do Restaurante Cofradía w Morro Jable. To restauracja przy samym porcie. Da się tam zjeść niezłe krążki z kalmara, małe, słodkie ziemniaczki Papas Arrugadas, czy Gofio (czyli pastę z prażonej mąki).

Wydmy pod Corralejo

Fajnym miejscem do odwiedzenia jest plaża z wydmami na północy wyspy, przed samym Corralejo.

Większość piasku z tych wydm i tak jest wywiewana, ale miejsce jest piękne. Raz, gdy nocą jechaliśmy autem drogą, która przecina te wydmy, trzeba było mocno zwolnić, bo piasek zasypywał asfalt :)

Tak na marginesie, na Fuercie miłośnicy opuszczonych budowli znajdą sporo dla siebie. W większości będą to hotele, których budowę przerwano. Ogromne kompleksy hotelowe, które dzisiaj straszą. Widać, że wiele osób miało na tej wyspie jakieś pomysły na biznes, ale im się budżet nie spiął. Taki gargamel, jak na zdjęciu poniżej, to nie jest odosobniony widok na wyspie.

La Oliva, wiatraki i restauracja Mahoh

Na styku miejscowości La Oliva i Villaverde, znajdziecie wiatrak. Takich wiatraków na wyspie jest więcej i warto ich poszukać :) Wracając z wiatraka, zaciekawiła nas duża liczba samochodów na parkingu przy restauracji. Okazało się, że najlepsze restauracje nie są wcale zlokalizowane nad samym oceanem. W centrum wyspy też można znaleźć coś dobrego.

Zjedliśmy tam rewelacyjną ośmiornicę, nie całą :D Ziemniaczki arrugadas (można je dostać prawie wszędzie i zawsze warto) i na deser mus z truskawkami.

Świetny akcent pojawił się na koniec. Do rachunku kelner podał nam… polskie Krówki z Milanówka :) Jak nam powiedział, lokalne cukierki, które podawali były za twarde i szukali czegoś lepszego. No i znaleźli :)

Skały w Ajuy

To miejsce jest totalnie nastawione na turystów. Zjeżdżają się tam całymi autokarami. Ale! Zdecydowanie warto tam zajrzeć i już mówię Wam dlaczego.

Wystarczy wejść tam gdzie wszyscy turyści i w pewnym momencie wejść wyżej. Biegnie tam ścieżka wzdłuż wybrzeża, która zaprowadzi Cię na…

…opuszczoną plażę :) Oprócz nas, dotarło tam tylko jedno starsze małżeństwo. Poza tym cisza, spokój i wiatr. Zdecydowanie warto schodzić z wydeptanych ścieżek i przejść się gdzieś z dala od masowych atrakcji.

Latarnia Punta Jandia i opuszczony pas startowy aeroklubu

Na południowym krańcu wyspy znajdziemy latarnię oraz opuszczony pas startowy lokalnego aeroklubu. Można dotrzeć tam szutrową, ale dobrze przygotowaną drogą. Spotkaliśmy tam także kilku rowerzystów.

Sama latarnia, cóż, jakaś szczególnie godna uwagi nie jest. Świadczy o tym fakt, że żadne ze zdjęć mi tam nie wyszło, na wszystkich latarnia jest ucięta :)

I w sumie warto tam pojechać albo dla widoków, albo… opuszczonego pasa startowego :) Nie jest to może jakaś niesamowita atrakcja, ot 700 metrów równiejszego i pozbawionego roślinności kawałka pustyni. Ale jest to o wiele ciekawsze miejsce niż latarnia, do której ciągną dziesiątki turystów (na pasie nie było nikogo) :) Pas znajduje się kawałeczek na północ od latarni. Drogą, która tam prowadzi, można także dojechać do drugiej, malutkiej latarni. Fajne są tam widoki i też zero turystów!

Na koniec dwie przekąski (tapas), których koniecznie trzeba spróbować (oprócz ziemniaczków papas arrugadas) będąc na Wyspach Kanaryjskich.

To papryczki Pimientos de Padron, podawane z grubą solą. Legenda mówi, ze co któraś papryczka jest ostra, ale mi się jeszcze nie udało na żadną trafić. Będąc na Teneryfie naszukaliśmy się takich papryczek w sklepach, żeby przywieźć je do kraju (w końcu się udało na targu warzywnym). Tutaj nie było z tym problemów, były do kupienia w marketach. Drugi przysmak, dla którego uwielbiam Kanary, to małe kalmarki (baby squids) , smażone w panierce. Są genialne i oprócz pięknych widoków, to dla nich mógłbym tam jechać choćby jutro :)

Zapraszam do lektury moich pozostałych wpisów z Wysp Kanaryjskich:

1. Teneryfa
2. Gran Canaria
3. Fuerteventura